Μανούλα για πρώτη φορά στα τριάντα τρία μου χρόνια!

     Το να γίνεται κανείς γονιός, είναι από μόνο του μια μοναδική εμπειρία σε όποια ηλικία και να έρθει. Το να είσαι γονιός σημαίνει ότι δεν είσαι μόνος, ότι έχεις την ευθύνη μιας ακόμη ζωής, της ζωής του παιδιού σου κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Για να γίνεις γονιός, θα πρέπει να είσαι απόλυτα συνειδητοποιημένος για τις αλλαγές που θα έρθουν στη ζωή σου κι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

     Μετά από την εμπειρία της εγκυμοσύνης και ζώντας με ένα νεογέννητο μετά από αυτή, κατάλαβα ότι δυο πράγματα είναι υποχρεωτικό να προϋπάρχουν της απόφασης να γίνει κάποιος γονιός. 

     Το πρώτο είναι να έχεις χτίσει μια πολύ καλή σχέση με το σύντροφό σου, ώστε αυτή να αντέχει τις καθημερινές δυσκολίες. Ακόμη και η καλύτερη σχέση θα βιώσει μια μικρούλα κρίση μόλις έρθει το μωράκι και θα αρχίσουν τα ξενύχτια, το συνεχές κλάμα, που - στην αρχή - δε θα ξέρεις απαραίτητα πως να το αντιμετωπίσεις, ιδιαίτερα στη περίπτωση των κολικών, ακόμη και η ψυχολογία της λεχώνας, η οποία μπορεί να έχει περίεργα ξεσπάσματα εξαιτίας των ορμονών. Τότε είναι που η συμβολή του άντρα είναι σημαντική, η υπομονή του κρίνεται απαραίτητη και η συμπαράστασή του είναι καθοριστική.

     Το δεύτερο σημαντικό πριν τη κρίσιμη απόφαση είναι - κατ' εμέ πάντα - να μην υπάρχουν απωθημένα, τόσο από τη πλευρά του μπαμπά, όσο και από τη πλευρά της μαμάς. Πολλά πράγματα στη ζωή του ζευγαριού δε θα είναι όπως πριν, ακόμη κι αν υπάρχει βοήθεια στο μεγάλωμα του παιδιού από συγγενείς. Οι τρόποι διασκέδασης, για παράδειγμα, θα είναι πλέον τελείως διαφορετικοί και κυρίως θα συμπεριλαμβάνουν και το νέο μέλος της οικογένειας. Ακόμη και οι φίλοι και οι παρέες θα υποστούν σίγουρα κάποια αλλαγή, μικρή ή μεγάλη. Οπότε, εάν το ζευγάρι έχει ζήσει καλά τη ζωή του και δεν έχει απωθημένα, είναι φυσικό κι επόμενο να χαρεί περισσότερο το μοναδικό ταξίδι που έχει να του προσφέρει η νέα ζωή με το μωρό.
     Στα τριάντα τρία μου χρόνια, έχοντας πετύχει τουλάχιστον τα δυο παραπάνω στη ζωή μου, ένιωσα πανέτοιμη να γίνω μητέρα. Μέχρι τώρα κατόρθωσα να σπουδάσω, να περάσω όμορφη φοιτητική ζωή, έπειτα να ζήσω δέκα μοναδικά χρόνια με τον άντρα μου και να χτίσουμε μαζί μια θαυμάσια σχέση με τα πάνω της και τα κάτω της. Έτσι, κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε κάποια μικρή δυσκολία με το μωρό ή όταν πρέπει να αναβάλλουμε κάτι που θα θέλαμε να κάνουμε, καταλήγουμε να αισθανόμαστε "γεμάτοι" κι ευτυχισμένοι.
     Τελικά, αν θα γύριζε ο χρόνος πίσω, θα ήθελα να γίνω γονιός νωρίτερα; Σε καμία περίπτωση. Θα ήθελα να έκανα αυτό το βήμα αργότερα; Με τίποτα. Για κάθε άνθρωπο,η κατάλληλη στιγμή είναι διαφορετική κι εξαρτάται σίγουρα από πολλούς και ποικίλους παράγοντες. Για μένα, αυτή η κατάλληλη στιγμή για να γίνω μανούλα ήταν στα τριάντα τρία μου χρόνια!

Ποια είναι η δική σας εμπειρία;