Παλιός ελληνικός κινηματογράφος!

Μία από τις μεγάλες μου διασκεδάσεις είναι να παρακολουθώ παλιές καλές ελληνικές ταινίες, που προσφέρουν συνήθως άφθονο γέλιο με τις μοναδικές ατάκες και τους αξέχαστους ηθοποιούς. Σε αυτή την ανάρτηση, θα ήθελα να πούμε δυο λόγια για τη "Χρυσή Εποχή" του ελληνικού κινηματογράφου και πιο συγκεκριμένα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η πρώτη ελληνική ταινία όλων των εποχών γυρίστηκε το 1906 με την κινηματογράφηση των Ολυμπιακών αγώνων που έλαβαν χώρα τότε. Αυτή αποτέλεσε κιόλας την πρώτη αθλητική κινηματογράφηση στον κόσμο. Βασικό χαρακτηριστικό των πρώτων ελληνικών ταινιών ήταν η έλλειψη ήχου. Ο ήχος θα μπει στη ζωή του κινηματογράφου το 1930. Τότε, αρκετές κινηματογραφικές εταιρίες άρχισαν να ιδρύονται. Μία από αυτές ήταν η Ηρώ Φιλμς, ενώ μεταπολεμικά, το 1942 ιδρύεται η γνωστή σε όλους Φίνος Φιλμς. Μέχρι τώρα, ο ελληνικός κινηματογράφος δεν έχει κάτι αξιόλογο να δείξει.

Κι έρχεται η ώρα που περνάμε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και αφορά την περίοδο 1950-1970. Τη πρώτη δεκαετία (1950-1960), οι Έλληνες θεατές θεωρούνται ως οι πιο κινηματογραφόφιλοι του κόσμου, έχοντας ως αγαπημένο είδος τη κωμωδία, η οποία τους προσέφερε μια διέξοδο μέσα στη φτώχεια και δυστυχία που χαρακτήριζαν τη ζωή τους. Βέβαια, το δράμα δεν έλειπε από τον κινηματογράφο, αναδεικνύοντας το πόνο των ανθρώπων μετά τον β' παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή τη περίοδο, το ρεμπέτικο τραγούδι γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση με τη συμμετοχή ανάλογων τραγουδιστών στις ταινίες. Το 1956, οι έγχρωμες κινηματογραφικές ταινίες κάνουν τη πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας.

Η δεκαετία 1960-1970 χαρακτηρίζεται δικαίως ως "Χρυσή δεκαετία" του ελληνικού κινηματογράφου. Πλήθος εταιριών ιδρύονται την εποχή αυτή και αναδεικνύονται αξιόλογοι ηθοποιοί, όπως η Τζένη Καρέζη, Ζωή Λάσκαρη, Αλέκος Αλεξανδράκης, Ανδρέας Μπάρκουλης, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Ρένα Βλαχοπούλου, Αλίκη Βουγιουκλάκη και άλλοι πολλοί. Και αυτή την εποχή, οι περισσότερες ταινίες είναι κωμωδίες, ενώ η ρεμπέτικη μουσική της προηγούμενης δεκαετίας δίνει τη θέση της στο λαϊκό τραγούδι. Πολλοί λαϊκοί τραγουδιστές συμμετέχουν και αναδεικνύονται μέσα από τα μιούζικαλ, τις κωμωδίες, αλλά και τις δραματικές ταινίες της εποχής. Ένας από αυτούς είναι ο Ζαμπέτας.

Το 1960 ξεκινά και το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την ίδια χρονια, η Μελίνα Μερκούρη βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών για την ερμηνεία της στο "ποτέ τη Κυριακή" και ο Μανος Χατζιδάκις πήρε Όσκαρ τραγουδιού για τα "παιδιά του Πειραιά" στην ίδια ταινία. Ο "Αλέξης Ζορμπάς" του Κακογιάννη παίρνει 3 Όσκαρ. Την ίδια εποχή, οι πιο επιτυχημένες εταιρίες παραγωγής είναι η Φίνος Φιλμ και η Καραγιάννης - Καρατζόπουλος.

Το 1970, η ποιότητα του ελληνικού κινηματογράφου πέφτει δραματικά εξαιτίας της λογοκρισίας της χούντας. Ας μη ξεχνάμε ότι ο κινηματογράφος παίρνει στοιχεία από την ίδια τη ζωή. Για παράδειγμα, η "θεία από το Σικάγο" και ο Θύμιος από το χωριό αντικατοπτρίζουν τη μετανάστευση και αστικοποίηση που παρατηρείται στην Ελλάδα τη δεκαετία 1950-1960. Επίσης, η ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη "Συνοικία το όνειρο" (1961), δείχνει ακριβώς πώς ήταν η ζωή εκείνη την εποχή στην Αθήνα.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι η πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών στην Ελλάδα, ανήκει στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, γνώρισε διεθνή επιτυχία και είναι η υπολοχαγός Νατάσα της Φινος Φιλμ το 1970.